The battle of the Knot. Oorah!

Vandaag heb ik eerste dag Coronatraining gehad. Na deze hele dag saaie theorie kreeg ik eindelijk de kans het geleerde in de praktijk te brengen.
Enigszins trillend van emotionele opwinding, nam ik het wapen voor het eerst in mijn handen. De balans voelde meteen goed en ik stormde de hal binnen.
In een wirwar van meer dan zenuwachtig dansende laserpointers voelde ik mijn hart bonken en ik dook onder de trap. Pas toen ik na een korte en fel uitgevoerde tijgersluipgang veilig uithijgen kon tegen een deurpost, gaf ik boodschap door; “hallway clear.”

Terwijl ik mijn rug stevig tegen de muur aangedrukt houd, neem ik uiterst voorzichtig de deurklink met een alcoholtissue af. Ik waak er al die tijd voor deze niet te laten bewegen. Na de succesvolle desinfectie knijp ik het tot een propje en laat het vallen.
Het zachte geknisper van de impact van dat propje beneemt me de adem. Dat was luider dan ik had vermoed. En ik noteer op mijn nieuwe battlenotebook uit China; ‘lesson learned. Do not release propjes‘.
Ik tel hardop tot drie en breng het geleerde verder in de praktijk.
Want na twee gooi ik al onverwacht de deur naar de studeerkamer open en stort mezelf met alles wat ik heb naar binnen.
Na de afzet op de drempel geraak ik airborn en schiet vrijwel zonder echt bewust te richten een eerste laser op mijn jongste zoon af. Ik kom keihard in aanraking met het bureaublad en voel ribben kraken. Geen tijd om me daar druk om te maken en schiet een tweede op mijn oudste zoon af.
Het blad kantelt en het hele zakie inclusief mezelluf ligt even later verdwaasd bij te komen tussen dikke ordners, boeken in een dichte rook van confetti door een open gesprongen perforator van Leitz.
“Pa, doe effe normaal joh”, zegt de één. En de ander zegt nog bijkomend van de schrik; “die vent is gestoord joh, ik zat net in m’n game. Verdomme Pa!”
Professioneel negeer ik het domme commentaar en geef door; “study clear.”

Ik ben duidelijk gewond. Ik voel zeker drie builen en mijn ademhaling doet intern letsel vermoeden.
Opeens hoor ik mezelf gillen in paniek: “medic! Me-dic!”
“Blijf wachten”‘, zegt mijn jongste, terwijl hij zijn pc-scherm weer aan probeert te sluiten.
Die opmerking brengt me weer bij mijn positieven. En ik verbaas me erover, dat ik ondanks mijn training toch nog verviel in dat om hulp krijsen. Sergeant-Major had het er nog zo ingedrild; “verwacht geen hulp want het is nu every man for himself!” Je moet wel, had hij het nog tot rationele proportie teruggebracht, juist om alles wat je lief is te beschermen!
En ik noteer in mijn battlebook; ‘don’t panic.‘

Na mezelf afgestoft te hebben, kruip ik over al de gevallen kantoorartikelen terug de gang op en sluit zachtjes de deur.
Ik kijk naar de laatste deur, die naar het grotere woonvertrek leidt en wil niet. Want wat als Pareltje het zou hebben? Ik zou me echt geen raad weten. En ben ik dan wel, ondanks mijn training van bijna twee volle dagdelen, sterk genoeg om haar uit te schakelen?
In mijn hoofd hoor ik Sergeant-Major gillen, dat time of the essence is en beweeg me behoedzamer dan ooit naar de overkant. De hal is volgens mij nog geen twee meter breed. Maar toen ik aan de overkant was geraakt, leek het wel alsof ik de Rijn over was gezwommen. Zeiknat van het zweet graai ik naar mijn waterproof backpack en haal er een volgend gealcoholiseerd tissue uit en begin voorzichtig de klink te desinfecteren. En toen stond ik daar, want wat te doen met dat propje nou?
Google!
Maar even later staar ik naar een blanco scherm van mijn battlebook. Google heeft daar geen antwoord op?!
“Desperate times, desperate measures! Pretty face!”, hoor ik mijn drilinstructeur in herhaling gillen. Voordat ik er over na denken kan, sta ik hevig te kauwen op een tissue en slik het propje zonder geluid te maken veilig door.

Verandering van tactiek is cruciaal in strijd. Dus in plaats van drie tellen countdown reik ik nu zo langzaam mogelijk naar de klink en voel het koude metaal in mijn palm. Ik baal enorm dat ik dat ding niet even geolied heb. Met dat reeds jarenlang irritant herkenbaar gepiep beweegt de klink naar beneden. Gelukkig ben ik kennelijk dus toch audiofiel stealth genoeg te werk gegaan. Want even luister ik door de nu geopende deur en hoor een zachtjes getik van schattige vingers op een keyboard.
Op mijn hurken draai ik met één soepele beweging naar binnen en hou snel mijn voet tussen de reeds dicht vallende deur achter mij. Net als je een propje nodig hebt, denk ik nog en laat het door mijn voet langzaam terug te trekken zachtjes in het slot vallen.
Deze spagaat heeft echter wel iets doen knappen in de liesstreek.
Ik probeer een stap te doen, maar verlies onherroepelijk mijn evenwicht.
Dat been werkt niet meer en ik voel die eerder opgelopen builen in zwelling toenemen. Ik slaak een dierlijke kreet, gelijk die klokkenluider van die afgebrande kerk, wanneer ik me met mijn beste beentje achter tegen de radiator afzet en richting het aanrecht vlieg.
Me snel realiserende dat het keyboardgetik van rechts kwam, probeer ik met een bovenmenselijke inspanning mijn wapen zo te houden; dat zodra ze in beeld komt ik niet meer na hoef te denken over al dan niet richten.
Ze zit aan de keukentafel, zie ik in een tel maar weifel desondanks.
Dat ene moment van aarzeling was genoeg om zonder resultaat keihard met het keukenblad in aanraking te komen. Nu voel ik dat ik nog een andere helft van mijn ribbenkast heb. Dat keukenblad voelt nog pijnlijker. Op de stenen vloer stort ik neer met mijn volle gewicht op mijn linkerknie.
Rochelend lig ik te kreunen en probeer me in mijn meer dan gehavende toestand voor te bereiden op de onvermijdelijke kritiek die komen gaat.
Haar harde woorden, die dwars door mijn ziel zullen snijden, zou mijn lichamelijke opoffering voor ons gezinnetje volstrekt lachwekkend maken. Ik ga op mijn rug liggen in volle overgave en wacht. En wacht …

Na drie liter bloed uit mijn mondhoek te hebben voelen stromen open ik mijn linker oog, rechts zit voorlopig potdicht door het oedeem.
Mijn Pareltje zit nog steeds onverstoord te tikken?
Ze rekt zich uit en doet haar koptelefoon af en ik wil zachtjes enthousiast vuistje ballen om deze tweede kans. Maar dat gaat niet met een wijsvinger die van plaats lijkt te zijn verwisseld met m’n pink.
Zachtjes rol ik weer terug en verbijt de pijn.
Hoe ik op sta, weet ik niet. Mijn hele lijf voelt als de hel. Centimeter voor millimeter begin ik mij richting mijn Pareltje te bewegen. Het slechte been probeer ik zo zachtjes mogelijk mee te slepen, terwijl ik mijn evenwicht bewaar door mijn linker elleboog richting het fornuis te laten glijden, beetje bij heel klein beetje.
Na wat wel 24/7 aanvoelt, is mijn lief eindelijk binnen schootsafstand gekomen.
Ze zit zachtjes te zingen en blijkt doende met cursus om haar kennis te verrijken. De reeds doorstane strijd valt hard in het niets in vergelijking met mijn innerlijke daar aan het fornuis.
Niet mijn wapen weigert maar ikzelf. Ik kan dit niet.
Sergeant-Major gilt me weer hard terug in mijn conditionering. Toch begin ik te huilen. Door mijn tranen richt ik mijn wapen. Want ik denk aan de jongens die niets vermoedend over de grote enge buitenwereld hun spelletjes spelen. Hoe heeft het zover kunnen komen? Twee weken geleden lachten we nog met onze beste vrienden. Wisten wij veel, dat onze zorgen toen helemaal geen zorgen waren. En nu? In luttele tijd sta ik nou hier in volle bepakking in de keuken om het oordeel over mijn Pareltje te vellen?
Kijken durf ik niet meer, als ik mijn wapen op haar knotje richt en haal jankend de trekker over en val flauw.

…

“Schatje? SCHATJE?!”, hoor ik in de verte.
“Bij ons deed ie ook al zo raar”, hoor ik mijn zoon steeds luider zeggen en ik open mijn linker oog.
Ik kijk naar de laatst geschoten temperatuur en slaak een zucht van verlichting.
De missie zit erop! En we zijn allemaal safe, dus geef ik opgelucht mijn laatste boodschap door; “knotje clear.”