Verstikkende mantel der liefde

Verstikkende mantel der liefde

Mevrouw de Wit had haar leven keurig op orde en als weduwe in Nederland scheen het zonnetje haar toe. Ze was voor haar 83 jaren nog behoorlijk fit en vitaal en ondernam nog van alles. Zo was ze het laatste jaar druk doende met het verzorgen van de heer van Beek op nummer veertig. Met meneer van Beek had ze nog in de klas op de basisschool gezeten, hij was ook weduwnaar maar ernstig ziek. Daar de thuiszorg ruim tekort schoot had ze het destijds op zich genomen om deze tekorten zelf maar aan te vullen. Ook een heel klein beetje uit eigen belang want het gaf haar een doel in haar laatste levensjaren, eentje die haar veel voldoening gaf zonder dat er sprake was van amoureuze gevoelens. Zorgeloos trok ze haar mantel aan en ging op weg.
Na de dagelijkse wasbeurt zette ze meneer van Beek aan de tafel met Pers en schonk voor hen beiden een kopje koffie in. Nou, één kopje hoor want de was en de strijk gaan niet vanzelf. Ding Dong daar ging de bel.
Wat gek dacht ze nog terwijl ze de deur opende, normaal komt hier niemand en Elly van de thuiszorg komt van drie tot vier in de middag, haar boodschappenuurtje. Strak in het pak stonden daar twee heren die over haar schouder spiedend meldden dat ze buitengewone opsporingsambtenaren van het SVB waren en of ze even binnen mochten komen. Mevrouw de Wit, die de oorlog nog bewust had meegemaakt, schrok en ongemakkelijk wees ze de heren de weg naar de voorkamer. Ah, meneer de Wit? Neehheeenee, rochelde meneer van Beek, ik ben van Beek! Oh maar dat maakt ons niet uit hoor. Ja, ziet u wij hebben een melding gekregen dat u samen hokt. Een melding vroeg mevrouw de Wit verbaasd en angst maakte onbewust van haar meester denkende aan de razzia’s uit lang verdrongen tijden. Ja, een melding ja; jullie hokken samen en strijken ook nog eens jullie uitkeringen voor alleenstaanden op ja. Maar, van wie heeft u dan die melding gekregen vroeg ze. Ja hallooo mevrouwtje, zei de felste van de twee denigrerend, we leven hier in Nederland en dat blijft dus anoniem. We hebben een paar vragen voor jullie, oh lekker, koffie. Terwijl deze wildvreemde mannen zich thuismaakten schonk mevrouw de Wit wat koffie in. Hun dankbaarheid bleek een kruisverhoor van ruim drie uur over van alles en nog wat. Aan het eind zei degene met het sluike vette haar en de meest samen geknepen ogen; we kunnen dus aan die boodschappentassen en verdere persoonlijke bezittingen stellen dat het vermoeden gerechtvaardigd is dat jullie gewoon hokken op onze kosten. Maar het ultieme bewijs is dat u, streng kijkend naar mevrouw de Wit, meer dan 50% van uw tijd hier verblijft! En dat is strafbaar, noem het zorgen over een naaste of bedek het met wat voor mantel dan ook, jullie lichten de boel gewoon op, plain and simpel.
Nou, we zullen het allemaal op papier zetten en we zullen even moeten rekenen want het is al een tijdje aan de gang maar over een week of twee krijgt u wel een factuur. Oh ja en boete natuurlijk, terwijl ie verwoed aantekeningen maakte, zou ik bijna nog vergeten. Nou goedendag samen, de hielen voldoende luid tegen elkander klikkende, en geniet van het zonnetje hoor, alsof ons land al niet mooi genoeg is!
Na een oorverdovende stilte zei mevrouw de Wit verdwaasd, nou dan ga ik nu maar even wat boodschappen doen. Stil pakte ze haar tasje van de Lidle en trok de deur achtjes in het slot. Tegen de wind in trok ze haar BOA iets strakker om haar hals die nu onwerkelijk als beklemmend overkwam en een diep gevoel van ongeluk maakte zich voor het eerst in haar leven van haar meester.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.