Woensdag gehaktdag

De beschaving neemt hand over hand af. De één blaast zichzelf en zijn medemensen op, op een vliegveld. Omdat je zo de meeste slachtoffers kan maken. Meer bij huis, timmert er een ander in de klas gewoon gesubsidieerd met stoelen op een medeleerling in en op straat gooi je tegenwoordig met stenen en val je straffeloos at random mensen lastig, omdat ze er ‘zo’ uitzien. Omdat we begrip moeten opbrengen voor reversed racism want we hebben kennelijk zelf gezocht.
Noem mij maar een demente ouwe gek en steek me maar helemaal lek, maar ik weiger dit te snappen. Ik weiger te snappen; wanneer je denkt dat een vluchtelingen-tax het ei van Columbus is in tijden van overbevolking. Of zelfs wanneer zo’n ei, dat zich rector durft te noemen, blond voor de camera verklaart; dat het slechts een incident was en so proud op haar leraar is. Het lijkt wel of de hele wereld gestoord is geworden en met zwaar gemoed neem ik me voor; het nieuws wat minder te gaan volgen.
Ik stap in en wil wegrijden, maar ga verschrikt op de rem staan van een enorm gevloek en getier dat links van mij afkomstig is, waar meerder hoge C’s mijn aandacht trekken. Ik kijk en zie daar een … ja; wat is het? … vierjarige dreumes met snotneus op fel geel driewielertje staan schelden; dat hij het alleenrecht op de openbare weg heeft. En of ik als de sodemieter wel wat respect voor ‘m wil tonen door een eind op te donderen. Met de bek vol tanden zie ik hoe dat ventje als een volwassen vent spugend op zijn driewielertje wegrijdt over de stoep naar die basisschool op de hoek. Met één handje losjes aan zijn stuurtje, want die andere heeft ie nodig voor die onontkoombare middelvinger.

Eenmaal aan het werk, geniet ik van de nodige afstomping. Gewoon dom gaatje boren en gaatje vullen. Vrolijke patiënt die zich tot koning laat kronen, babbelt geamuseerd en we lachen om het nieuws over de radio; dat de pliesie nu witte ME-busjes heeft aangeschaft. Waar minder man in kunnen? Want dat is echt nodig voor de heersende uniformiteit?
De koning zegt gelaten voor het oog van de naald, dat we eigenlijk de politie maar helemaal moeten afschaffen.
“Maar wie gaat dan de pers nog op afstand houden?”, vraag ik en hij zegt met dikke tong iets; dat zelfs voor een getraind oor niet door die verdoving valt te begrijpen. Maar waar we wel om moesten lachen als spreekwoordelijke boeren.
Vrolijk roept assistente even later de volgende naar binnen en ik kreeg meteen spijt van mijn opbeurende bui. Want daar komt zo’n stukkie Hollands glorie binnen; waar je niet op zit te wachten, maar wel mee moet dealen. Joris heet de driepinter en hoeft net geen luier meer om. Demonstratief met z’n armpjes over mekaar en zijn nu al aanzienlijke vetrolletjes bekt hij moederlief schofterig af. Want hij gaat echt niet in de stoel! Moeder onderhandelt op tenenkrommende wijze en is oh zo dankbaar voor zijn beslissing; om na een kwartier toch maar in de stoel te gaan. Trots kijkt ze naar haar produkt dat toch zo dapper is want; “dat doen er zeker niet veel bij jullie”, waarop assistent hoestbui krijgt en ik iets in m’n rug.
Niet gewoon, maar plat op de buik, schuift de kleine drakendoder mopperend tot stilstand. Ik vraag; “en nu?”, en probeer me zo neutraal mogelijk op te stellen, want voor je het weet heeft zo’n dreumes natuurlijk een trauma voor het leven. Inwendig zuchtend pas ik de psychologie toe en weer een kwartier verder heb ik ‘m voor nop op z’n rug en ik kijk in niet één, maar meerdere zwarte gaten; die tot één enorm zwart gat lijken samen te vloeien. Aandachtig aanschouw ik dit wonder der natuurkunde. Joris blijkt een singulariteit. Niet eerder heb ik namelijk zo’n klein stukje volume in zo’n grote dichtheid van zo dichtbij mee mogen maken …
Joris gilt weer recalcitrant om aandacht en haalt mij bruut uit mijn gedachten. Hier is geen beginnen meer aan en ik probeer voorzichtig moeder uit te leggen; dat cola bij de maaltijd misschien niet zo’n heel goed idee is. En tussendoor misschien wat vaker water? De Engelse natuurkundige Stephen Hawking toonde in 1974 al theoretisch aan; dat zwarte gaten nu eenmaal langzaam moeten verdampen en dat doen wij dus met voedingsadviezen en zo.
Wel, daar was moeders dus niet van gediend. Want wie voedt haar Jorisje nou eigenlijk op? Gesterkt door zijn baarmoeder schiet Joris de stoel uit en gaat weer heel boos staan kijken. Moeder zegt dat ze wel genoegen neemt met een verwijzing voor een angsttandarts en geeft Joris als beloning een snoepje? in de gang.
Ik weet nu al dat ik van de gewaardeerde collega een schrijven ga krijgen; dat Joris zo hoog begaafd is en daarom moeilijk benaderbaar en meer van die flauwekul in zijn coöperatie. Flauwekul omdat ik al die Jorissen al zo vaak voorbij heb zien komen en het uiteindelijk toch de ouderlijke inspanning is; dat de doorslag op termijn geeft als het mis dreigt te gaan. Uitzonderingen daargelaten, maar helaas; daar hoort Joris niet bij. En dus gaat Joris binnenkort van gemeenschapsgeld genieten van de tang en zal ie onverminderd cola blijven zuipen, totdat ie uiteindelijk murmelend van de wao en de losse implantaten op de bank zit en zich wezenloos afvraagt; waar het allemaal nou toch zo mis heeft kunnen gaan en Joris blijft boos op de hele wereld.

Door Joris heb ik vroegertje en ik rij naar de slager onder het hoopvolle gezaag van de week. Ook in de auto ontkom ik niet aan het deplorabele nieuws, dat maar van geen wijken uit de ether weet. De premier hangt een juridische kattenbel aan het akkoord met de Oekraïne en lijkt maar niet te willen begrijpen, dat dat akkoord al lang ten uitvoer is gebracht. Zelfs als natie heb je daar geen kiesrecht meer, maar dat is het nieuwe era van vandaag de dag. Bovendien, ‘juridisch’ moet je tegenwoordig al bij voorbaat erg wantrouwend beschouwen, hoewel de politicus nog steeds denkt dat, dat wel vertrouwen wekt.
Connie vraagt: “gehakt?”
Ik antwoord wederkerend: “wat anders is er nog om je aan vast te houden?”, en rij met een onsje meer de woensdagmiddag in. Stapvoets sla ik de straat in. Kinderen steken over zonder op of om te kijken en ouders staan overdreven schuin hangend op hun fiets de rijbaan te versperren; met één voet nonchalant op de trapper en de andere stevig op de stoep met gele bandmarkering. ‘Rustig blijven’, wacht ik mezelf toch onbewust verbijtend over het gebrek aan verkeersregelkunde, totdat ik eindelijk mijn weg ‘mag’ vervolgen.
De middag zal idem dito gaan verlopen en ik krijg alarmerend telefoontje van Pareltje.
“Uitjes schat, we hebben geen uitjes meer!”
Nu is gehakt zonder een lekker uitje niet te doen, dus ik nog snel even naar de supermarkt voor zo’n netje. Drie hangen er in de grijze rij voor de kassa al rot te wezen en dat was dan nog de beste partij? Het CE-labeltje bungelt er daardoor nogal lullig bij en ik bedenk me; dat ik dat direct aan de grootste gehaktmolen van Europa heb te danken waar steeds meer onzin uitkomt. Boeren mogen alleen in verenigd verband nog landelijke producten vers aan de multinationals leveren, opdat de prijs zo gunstig mogelijk kan worden gereguleerd. Dan bepaalt de ambtelijke molen verder wel; wat voor rommel er in de schappen over blijft voor de burgerij. Zo genieten we al jaren van Griekse bessen in de Betuwe en wat is not made in China?
Bij de uitgang kijk ik nog even op het prikbord met advertenties. Misschien zit er wel een patente schoonmaakster bij? Wie weet? Ik speur, maar niks van enigerlei interesse. Totdat ik een hartenkreet lees van ene mevrouw Affallah. Of iemand de driewieler van haar zoontje heeft gezien? Die is namelijk eergisteren op klaarlichte dag ontvreemd uit het tuinschuurtje. De bijbehorende foto laat een fel gele driewieler zien, waarop kleine Achmed heel trots op zit te wezen, reikhalzend uitkijkend; naar wat dit leven hem te bieden heeft.
Ik stap in en accepteer dat die vicieuze cirkel ononderbroken rond blijft gaan en nu zelfs steeds grotere rondjes draait. Die laat zich niet meer doormidden zagen, hoe we ook elke week weer proberen.