In deze nazomerochtend was Marcos al belachelijk vroeg op. Voordat z’n moeder thee op had kunnen zetten, stond ie al op de trappers met een overvolle Dash-ton voor waspoeder op z’n bagagedrager balancerend en haastte zich zo goed en zo kwaad als ie zo kon naar zijn Binnenhof. Bij het stoplicht zag hij Sammie in …
‘Kwart voor elluf al potdomme!’, zei Sammie in zichzelf en verbijtend. Hij probeerde voor de zoveelste keer deze ochtend zijn maat te bellen. De krant had ie al drie keer uit. Maar al dat ie kreeg, was een voice mail. Waar ie abnormaal vrolijk gedwongen werd; een boodschap achter te laten. Dit was niets voor de premier, die gewoonlijk …
Al voordat zijn wekker afliep, sloeg Marcos op de beloren van zijn Mickey Mouse wekker op zijn nachtkastje. Hij kon niet langer wachten en popelde van ongeduld onder de douche. In de keuken moest zijn moeder nog de trap afkomen, waar hij een halfje bruin en een hele wit zonder korstjes met chocopasta naar binnen …
Want dat gebeurt bij slecht of niet poetsen. Je ruikt het de laatste tijd wel vaker, nu de mondhygiëniste ge-upgrade is geworden tot een full blown tandarts van gebakken lucht en de mondhygiënische activiteiten per app gaan. Maar helemaal als onze overheid zich het zoveelste doortrapte een-tweetje veroorlooft met de zorgverzekeraar en anderszins niet direct …
“Mali!” “Libië!” “Mali!”, hield Sammie nukkig vol en was niet van plan te moven. “Libie!”, counterde de premier vanachter zijn bureau. Maar hoe ze ook wellesnietesten over Afrika; dit weekend begon met een patstelling, dat hen beiden meer dan dwars zat. “Dit is toch geen manier om het weekend te beginnen man?” “Nee, maar jij begon. …
Marcos zat al op de fiets, toen ie door Sammie gebeld werd. “Hé man, ik zie je zo toch?” “Je wil nie geloven wat er hier aan de hand is Mark. Kom ik uit de tram? Staat me daar toch een rij! Nie normaal meer man!” “Een rij? Motten die lui geen nieuwe boodschappen doen …
Af en toe grijp ik terug naar het verleden. Naar de houvast, naar de geborgenheid. Naar dat zondag-gevoel van drie hoog voor in Rotterdam. De zondag was toen nog een zeldzame oase van rust. En ik word langzaam zwevend wakker. Plotseling gilt de ene na de andere tenor zijn hart uit. Na het laatste nummer …
Badend in het zweet probeerde Marcos zich verwoed los te rukken uit die nare droom. Maar hoe hij ook probeerde, hij kwam steeds vaster te zitten. Hij gilde: “Mama! Hellup!” Maar niet zijn moeder antwoordde, noch was die stem troostend en veilig. Krakend scherp daarentegen klonk het alles doordringend: “dit is wat er van gekomen …
Sjanien stond apetrots te wachten in de verkeerstoren van Volkel. Naast haar stond Alex Schnautzer, Generaal der Nederlandse Luchtmacht, door zijn verrekijker te turen. Eindelijk zou dan het moment daar komen. Na 20! jaar slap oewehoeren had Sjanien het dus maar mooi gefikst! De F35, a.k.a. de JSF, kon ieder moment op Nederlandse bodem landen. Sjanien …
Het Binnenhof was nog lang niet wakker, laat staan klaar; om te kunnen bevatten wat er deze ochtend in alle vroegte gebeurde. Een bovenaardse macht leek het wel. Of was het de aankondiging van de Apocalyps? Hoe het ook zij; om precies zeven over vijf kwam met een duizelingwekkende vaart een niet eerder geïdentificeerd langwerpig …